We kennen het allemaal: we staan met een groep vrienden in een café en we smullen van het verhaal over die buurman die zijn huwelijk grondig verkloot heeft. Of over dat stel waarvan we dachten dat ze voor altijd bij elkaar zouden blijven. Nu blijkt zij al maanden een affaire te hebben met een collega. Mensen spreken er vaak schande van, maar we zijn allemaal als de dood dat het ons zal overkomen. Als bedrogene. Of als bedrieger.
Harold Pinter schreef een stuk over bedrog. Het vertelt een affaire in retrospectief: in de eerste scene zien twee geliefden elkaar voor de laatste keer in hun geheime appartement, in de laatste scene begint hun affaire. Vaak wordt Bedrog heel keurig opgevoerd. Het is een mooi stuk en prachtig opgebouwd. Als het dan nog goed gespeeld wordt, is een vermakelijke voorstelling gegarandeerd. Maar het is ook heel veilig.
Bedrog is allesbehalve veilig. Bedrog is gevaarlijk en kan de dingen verwoesten die ons het meest dierbaar zijn: het betekent het einde van vriendschappen en de dood van de liefde. Het is zelden de moeite waard. Tegelijkertijd is bedrog altijd actueel, want vreemdgaan zal mensen, hoe verschrikkelijk ook, altijd bezighouden. Het is het leukste, spannendste en ergste wat er is. Bedrog is een voorstelling over onze grootste angst en ons diepste verlangen.
